بشارت باد!
ای آسمان، ای زمین، ای مدینه، ای توس! بشارت باد.
می‏آید از سمت بهشت جاودان، عطر ولایت.
می‏آید از سوی عمق کهکشان، نور امامت.
می‏آید از ژرفای آبیِ عطوفت!
می‏آید از کانون نورانی عصمت!
می‏آید از محراب عرفانی مشرق؛ آکنده از عطر تبسّم‏های طاها!
شور دعا، پیچیده در عطر صدایش، نور بقا پاشیده بر مَهد صفایش، بس که رضایت، در نگاهش خانه کرده! نامیده حق ـ الحق چه زیبا هم ـ رضایش! آکنده از عطر پیمبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم ، بوی مکه، سرشار از عطر علی علیه‏السلام ، انوار کعبه، لبریز از یاد خدیجه علیهاالسلام ، عطر زهرا علیهاالسلام همراه با عشق حسن علیه‏السلام ، شور حسینی علیه‏السلام .
می‏آید او غرق دعای سبز سجاد علیه‏السلام ! می‏آید او غرقِ شهودِ علم باقر!
می‏آید او مثل شگفتی‏ها، کنار حِلم صادق علیه‏السلام ، می‏آید او سرشارِ غربت‏های بابا.
می‏آید او آکنده از بغض فرو خورده ز سختی‏های کاظم علیه‏السلام !
... او می‏آید، تا سرزمین گل و بلبل را، بهاری جاودانه باشد و از عظمت نامش، «ایران» به خود ببالد!
گویی او سهم ایران از بهشت اولیاء الله است.
می‏آید، تا عاشقان ولایت را پناه‏گاهی از نور و امید باشد و ناممکن‏های روزگار را نام مشکل گشایش، ممکن سازد.
می‏آید، تا سینه‏های سوخته از غربت و دل‏های خسته از ستم را نهایت آرزو باشد. می‏آید، تا تمام غریبان جهان را، در تمام غربت‏ها، «امام غریبان علیه‏السلام » باشد.
می‏آید؛ از سمت مشرقی‏ترین طلوعِ نور؛ تا مصداق کاملی برای عظمتِ عشق باشد؛ عظمت نور، عظمت ولایت، عظمت عطر ناب «محمّدی» صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم .
می‏آید، تا به قامت آسمانی‏اش، جنّ و اِنس، از «مدینه تا توس»، تواضع کنند و شیفتگان امامت و ولایت، ناباورانه مقدمش را در «ایران» گرامی بدارند.
ـ می‏آید، تا عطرناب «محمّدی» صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم را با کلام عطرآگین «مرتضوی»اش بیامیزد و تا آن سوی ماوراء النهر را با عطر حضورش بیاراید!
می‏آید، تا در شمالی‏ترین نقطه اسلام، قله‏های رفیع «معرفت» را بنا سازد و «عرفان خراسان»، گوی سبقت از دل تاریخ بِرُباید.
می‏آید، تا در دل‏ها، عشق ولایت علوی علیه‏السلام ریشه کند و از یُمنِ حضور سبزش، زمان و مکان از تیرگی جامه‏ها و اندیشه‏ها و نگاه‏های «بنی العباس»، رهایی یابد.
می‏آید، تا اهالی «نیشابور»، برای اولین بار و آخرین بار، تبلور بهارانه «امامت» را به چشم ببینند!
می‏آید، تا خراسان، حرم امنِ آهوان باشد و بی‏پناهان خسته از روزگار، به حریمِ امن «رضوی علیه‏السلام »، پناه ببرند.